Dobór naturalny – zróżnicowanie przeżywalności osobników w populacji.
Przeżywają najlepiej przystosowane osobniki do warunków środowiska i tylko te wydają potomstwo i przekazują swoje cechy kolejnym pokoleniom.
Krzywa normalna – Gausa
3 typy doboru naturalnego:
DOBÓR STABILIZUJĄCY – eliminuje on osobniki o cechach skrajnych, preferuje osobniki o cechach średnich. Działa wtedy gdy środowisko nie ulega zmianom
DOBÓR KIERUNKOWY – eliminuje osobniki z 1 cechą skrajną, preferuje drugie osobniki z 2 cechą skrajną. W wyniku tego występuje zmiana średniej wartości cechy
DOBÓR ROZRYWAJĄCY (RÓŻNICUJĄCY) – eliminowane są osobniki o cechach średnich, a preferowane są osobniki o cechach skrajnych. W wyniku tego może doprowadzić do nowych gatunków
ZJAWSIKO MELANIZMU PRZEMYSŁOWEGO np. krępak brzozowy (motyl). Odmiana jasna i ciemna.
DOBÓR SZTUCZNY – hodowcy odrzucają osobniki o cech dla nich niekorzystnych i dobierają do dalszego rozrodu te, które im odpowiadają
DOBÓR KREWNIACZY – polega na zmniejszeniu szansy przekazania swoich genów własnemu potomstwu poprzez altruistyczne zachowania w stosunku do osobników spokrewnionych. Zwiększa to sukces rozrodczy bliskich krewnych, którzy jednak przekażą swojemu potomstwu także geny altruisty
DOBÓR PŁCIOWY – polega na faworyzowaniu takich cech fenotypowych, które doprowadzają do sukcesu reprodukcyjnego. Przykłady: barwne upierzenie, tańce godowe, śpiew samców ptaków, okazałe poroże jeleni
